Segunda etapa do Camiño - Mondoñedo

Pois xa fixemos a segunda etapa do Camiño, esta vez ata Mondoñedo.
A mañá estaba algo fría cando algún de nós quedamos a esperar en Oirán a que os chóferes voltaran de levar os coches. Digo eu que un pouquiño, ainda que outros dicían estar mortos de frío mentres alí esperaban; deberon ser os mesmos que nada máis empezar a andar corrían coma foguetes… supoño que para escapar da xeada. Ben se deitou de que algún “avispao” dos que iban na retagarda sabía de algún bon atallo para darlles caza. E así chegamos todos xuntos a Masma, onde xa estaba programada unha paradiña para coller forzas.
Unha vez tomado o tentenpé, voltamos ó camiño no que aqueles que parecían ter presa voltaron a arrincar coma centellas… ¡parecía que querían chegar aquel día a Santiago!
Uns poucos kilómetros mais adiante xa poidemos avistar o Val de Brea, coa Catedral ó fondo, destino do noso andar de hoxe, cousa que nos deu forzas para poder rematar a etapa… e así, un pouco cansados (uns mais ca outros… vistas as maniotas dos seguintes días) demos por rematada a camiñata.

Nova ruada no San Blas.

E que era moito tempo sen ruar… e co anuncio das festas do San Blas, no noso veciño barrio de Vilaxoane, coa degustación dos callos o domingo… ante tal ocasión un rueiro que se precie non se pode resistir.
Pois aló fumos, envalentonados co camiño, que nesta ocasión era curto. As previsions meteorológicas non eran as mellores, pero nesta ocasión agradeceuse que non acertaran de todo e poidemos ter un día un pouco nublado ó principio e con grandes claros ó remate do camiño, con algo de frío pero nada do outro mundo.
Chegouse moi ben, en menos tempo do previsto. Nótase que o rueiro llanea mellor que sube ou baixa (algún di que é polo piñón… pero non sei se non será pola correa…) E ainda que unha vez alí tivemos algúna problemiña coa lugar e tipo de xantar, poidemos sentarnos por fin e darlle á manduca, collendo forzas para o regreso.
É que o tema dos rueiros eche así… de golpe e porrazo móntase a ruada e… ¡andando!